Πριν αναφερθώ στο χρονικό της ασθένειας, θα ήθελα να επισημάνω την πολύ δυσάρεστη προσωπική και οικογενειακή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν κατά την εκδήλωση της νόσου.

Πέραν των δυσκολιών της καθημερινότητας που λίγο ως πολύ αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι,

στην δική μου περίπτωση οι δυσκολίες είχαν έρθει από την παιδική μου ηλικία και όσο μεγάλωνα, τόσοι οι προκλήσεις, αύξαναν σε βαθμό σοβαρότητας και πολυπλοκότητας.

Το πιο επίπονο βίωμα, ήταν η απώλεια του δεύτερου γιου μου, από Λέμφωμα Burkitt Non Hodgkin το έτος 2000. Απ’ αυτή την εμπειρία έμαθα πολλά για τις ασθένειες και την αντιμετώπιση τους από την κλασσική ιατρική.

Το 2006, τα προβλήματα της καθημερινότητας και η άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βρισκόμουν, έκαναν τη ζωή μου δύσκολη και τα εμπόδια φάνταζαν ανυπέρβλητα. Από την τάση μου να προχωράω μπροστά αψηφώντας τον βαθμό δυσκολίας των προβλημάτων μου, έφτασα στο σημείο να ξεκουράζομαι ελάχιστα και να βρίσκομαι σε μια διαρκή ένταση και αρνητική διάθεση.

Την πρώτη μέρα του χρόνου (1η Ιαν. 2006), κι ενώ κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων, ένιωθα πιο ήρεμη και ευχαριστημένη από τη ζωή μου, διέκρινα τα πρώτα σημάδια της ψωρίασης, στους μηρούς μου.

Μέσα σ’ ένα μήνα η εξάπλωση ήταν ραγδαία. Η ψωρίαση (που είχε διαγνωστεί από τρεις διαφορετικούς δερματολόγους της πόλης των Χανίων που ζω), είχε εξαπλωθεί από τις πατούσες μου έως το τριχωτό της κεφαλής μου όπως και στο πρόσωπό μου. Στα δε άκρα μου (χέρια), ήταν τόσο πυκνά τα σημάδια, που άγνωστοι με ρωτούσαν από τι πάσχω… Δεν τολμούσα να αγοράσω παπούτσια ή ρούχα, χωρίς να διακρίνω βλέμματα επιφύλαξης ή και αηδίας για το ενδεχόμενο μιας μεταδοτικής νόσου. Κατά συνέπεια άρχισα να βιώνω και τον κοινωνικό ρατσισμό…

Οφείλω να επισημάνω, ότι από την αρχή της εκδήλωσης και της διάγνωσης της ψωρίασης, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη.

Δεν ήξερα τον τρόπο ακόμα, αλλά είχα την απόλυτη σιγουριά ότι σύντομα θα απαλλαγώ οριστικά.

Παραδέχομαι ότι την ίδια σιγουριά είχα και όταν έγινε η διάγνωση για τον καρκίνο του γιου μου. Όσο άσχημα κι αν ήταν τα προγνωστικά, τόσο βέβαιη ένιωθα ότι ο γιος μου θα τα κατάφερνε να θεραπευτεί!!! Προφανώς δεν είχα και άλλη επιλογή από το να είμαι αισιόδοξη και δυνατή ώστε να στηρίξω επαρκώς το παιδί μου στον Γολγοθά του, άσχετα αν τελικά έχασε τη μάχη.

Στη δική μου ασθένεια, δεν κινδύνευε η ζωή μου.

Όμως η άποψη των δερματολόγων που με παρακολουθούσαν, ήταν ότι θα έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό. Δηλαδή να είμαι κυριολεκτικά γεμάτη σημάδια σε όλο μου το σώμα, τα οποία πότε θα ήταν σε ύφεση και πότε σε έξαρση. Πλήρη ίαση κανείς δεν μου εγγυήθηκε.

Λόγω της μεγάλης έκτασης που είχε η νόσος στο δέρμα μου, οι δερματολόγοι των Χανίων με έστειλαν στο ΠΑΓΝΗ Ηρακλείου σε μια καθηγήτρια δερματολογίας, προκειμένου να βοηθηθώ σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις της δερματολογίας πάνω στην ψωρίαση.

Η κυρία αυτή, αφού με εξέτασε, μου ανακοίνωσε ότι θα με υποβάλλει σε μια θεραπεία μ’ ένα νέο φάρμακο για την ψωρίαση, το Raptiva. Θέτοντας ερωτήσεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τις παρενέργειες του φαρμάκου, οι απαντήσεις ήταν αποθαρρυντικές. Οι παρενέργειες ήταν πολύ περισσότερες και σοβαρότερες απ’ αυτές που μου ανέφερε (πυρετός και πονοκέφαλος) αλλά το κυριότερο, ήταν ότι δεν θα με θεράπευε, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα μείωνε τα συμπτώματα.

Μετά απ’ αυτή την πληροφόρηση και την δήλωση της γιατρού ότι θα πρέπει να μάθω να ζω μ’ αυτό, απάντησα ότι εφ’ όσον δεν μου εγγυώνται πλήρη ίαση, τότε θα αποταθώ στην εναλλακτική ιατρική και αν δεν έβλεπα βελτίωση θα επέστρεφα στο νοσοκομείο για να δοκιμάσω την θεραπεία με το RAPTIVA.

Η αντίδραση της γιατρού και του επιτελείου της, ήταν άκρως εκφοβιστική. Μου είπαν ότι οι εναλλακτικές θεραπείες μπορεί να μου προκαλέσουν ακόμα και το θάνατο!!! Όταν ζήτησα μια βεβαίωση του νοσοκομείου, προκειμένου να δικαιολογηθώ στη δουλειά μου για την απουσία μου, αρνήθηκαν να μου την δώσουν και μάλιστα προσπάθησαν να μου επιβάλλουν να υπογράψω μια δήλωση ότι αρνούμαι την θεραπεία, πράγμα που δεν έκανα φυσικά!!!

Πλήρως απογοητευμένη από την αντιμετώπιση των γιατρών, επέστρεψα στα Χανιά προκειμένου να βρω ένα εναλλακτικό γιατρό που θα μπορούσε να με βοηθήσει. Επισκέφτηκα μια γιατρό που κάνει βελονισμό, η οποία με διαβεβαίωσε ότι με 12 βελονισμούς θα γινόμουν καλά. Το πρώτο που με συμβούλεψε ήταν να πάρω άδεια και να προσπαθήσω να ηρεμήσω. Παράλληλα με τον βελονισμό, μου συνέστησε μια δίαιτα κατά την οποία θα έπρεπε να απέχω απ’ οτιδήποτε ζωικό (κρέας, γαλακτοκομικά, ψάρι κλπ) με εξαίρεση τις σουπιές με μελάνι. Μου έδωσε μια συνταγή για αλοιφή που θα έφτιαχνα εγώ η ίδια σε μπεν μαρί, με βάμμα πρόπολης, κερί μέλισσας, λάδι ελιάς και φλοιό από αποξηραμένο ρόδι (τριμμένο σε μπλέντερ). Την αλοιφή αυτή, έπρεπε να την βάζω δυο φορές τη μέρα σε όλα τα σημάδια της ψωρίασης.

Από την αρχή ένιωσα ότι επιτέλους ένας γιατρός με βλέπει ως άνθρωπο και όχι ως σύμπτωμα ή πειραματόζωο. Πέραν της σιγουριάς που είχα από την αρχή της διάγνωσης, ότι σύντομα θα απαλλαγώ από αυτή την ασθένεια, ένιωθα καλά με τον εαυτό μου φροντίζοντας τις «πληγές» μου με φυσικό τρόπο,

χωρίς να επιβαρύνω τον οργανισμό μου με χημεία και παρενέργειες.

Ήδη τον πρώτο μήνα άρχισαν να υποχωρούν τα σημάδια αισθητά και τον δεύτερο μήνα, είχαν εξαφανιστεί τελείως. Σκεφτόμουν να επιστρέψω στο ΠΑΓΝΗ για να τους δείξω ότι οι εναλλακτικές θεραπείες δεν μου προκάλεσαν θάνατο, αλλά πλήρη ίαση, όμως δεν το έκανα.

Αυτό που διέκρινα από την αρχική αντιμετώπισή τους για το πρόβλημά μου, ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι η ίασή μου, θα τους άφηνε παγερά αδιάφορους.

Από αυτή την ασθένεια έμαθα πολλά. Έμαθα τα όριά μου ως άνθρωπος, έμαθα να ακούω τα «καμπανάκια» κινδύνου του οργανισμού μου, αλλά κυρίως έμαθα να σέβομαι, να αγαπώ και να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ξέρω ότι δεν είμαι άνθρωπος με υπερφυσικές δυνάμεις, όμως διαπίστωσα ότι η δύναμη του νου, μπορεί να κάνει θαύματα!!!

Σημειώσεις Εναλλακτικής Δράσης:
Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υπόδειξη για συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή. Σε κάθε περίπτωση, ενεργείστε με τη σύμφωνη γνώμη του επαγγελματία υγείας που σας παρακολουθεί.